Tony Wheeler (oprichter van Lonely Planet) – Een reisgids over een verdwenen land.

Tony Wheeler, die begin jaren ’70 gidsen voor zelfstandige reizigers introduceerde, start deze zomer met de publicatie van reisgidsen in het Russisch. The Village sprak met hem over de toekomst van toerisme in de landen van de voormalige Sovjet-Unie en ook over de manier waarop deze populaire reisgidsen ter wereld worden geschreven.

Wat was de reden om de gidsen in het Russisch uit te geven? Zijn Russen vaker gaan rondreizen? Wij zijn al een lange tijd bezig met het uitgeven van boeken in verschillende talen. Er zijn versies in het Frans, Duits, Italiaans, Chinees, Japans. Lonely Planet is erg populair in Italië, simpelweg omdat de markt klein is en niemand met ons daadwerkelijk kan concurreren. In China zijn onze reisgidsen ook populair, omdat het land snel verandert en zich rap ontwikkelt. Hierdoor vestig ik mijn hoop op Rusland als nieuwe afzetmarkt het vertalen in Russisch van onze gidsen heeft een hoge prioriteit.

Toen de gidsen over de Sovjet-Unie werden uitgegeven bestond het land niet meer. De titel werd echter niet gewijzigd en hierdoor werd een gids over een verdwenen land. Het koste ons veel moeite om een eerste gids over Rusland uit te brengen eind jaren ‘’80 – begin jaren ’90. Wij begonnen met het samenstellen van de gidsen nog ten tijde van de USSR, maar toen deze eenmaal werden uitgegeven bestond het land niet meer.

Toch bleef de titel ‘Reisgids voor de USSR’ onveranderd, omdat het niet alleen puur over Rusland ging, maar ook over andere republieken van de ex-Sovjet-Unie. Dat is merkwaardig – een reisgids over een verdwenen land. Over het nieuwe verbond van landen, die ontstond op basis van de USSR (GOS) had men in het Westen nog niet gehoord. En als wij een reisgids voor de GOS zouden uitbrengen zou niemand direct begrijpen waar het over gaat. Hierna vonden nog enkele publicaties plaats en toch was het moeilijk voor te stellen dat onze boeken in Rusland en in het Russisch zouden worden uitgegeven. Ik ben erg blij dat wij eindelijk deze mogelijkheid hebben gekregen.

Feitelijk hebt u de mode op zelfstandige reizen geïntroduceerd. Hoe was het om te beginnen in de jaren ’70? Het begon allemaal in London: ik was 22, mijn vrouw 24 en wij wilden met de auto vertrekken, zo ver zoals dat toen kon. Uiteindelijk zijn wij veel verder gekomen dan wij ons konden voorstellen: de auto verkochten wij in Afghanistan en onze reis eindigde helemaal in Australië. Daar bleven wij nog een jaar lang. De terugreis naar London duurde ook plus minus een jaar.

3 jaar lang waren wij van huis geweest. De reis was zo pakkend en avontuurlijk, dat ik besloot mijn ervaringen vast te leggen. Later probeerde ik deze indrukken met iedereen te delen. In Australië en London wilde men weten hoe wij een dergelijke reis konden klaarspelen en hierdoor werden wij overrompeld met vragen. Zo kwam onze eerste boek ‘Across Asian on the Cheap’ op de markt.
Waarschijnlijk is onze boek op het juiste moment uitgekomen. Om ons heen waren veel jongeren die bereid waren om naar de meest verre bestemmingen af te reizen. De ideologie van de hippies, fascinatie voor oosterse filosofie, het afstand nemen van waarden van de westerse civilisatie, de opkomst van niet dure luchtvaartmaatschappijen – de samenkomst van deze factoren hebben de ideale omstandigheden gecreëerd voor de popularisatie van onze projecten.