De angstaanjagende lessen van Merlijn

Mijn nieuwste roman ‘Merlijn’ werd gisteren gepubliceerd.
Het is een verhaal geworden over hoop en wanhoop; blijft de mensheid bestaan of gaan we ten onder aan onze eigen arrogantie en ons gebrek aan intellect?
In deze roman probeer ik antwoorden te geven op vragen die vooral de laatste decennia door tallozen worden gesteld. De angst voor de snelle technologische ontwikkelingen en de daarmee gepaard gaande bedreigingen zoals: vervuiling, klimatologische veranderingen, verlies van ecosystemen, schaarste en toenemende spanningen.
Met name de kloof tussen alles hebben en niets hebben wordt almaar breder, terwijl tegelijkertijd een steeds groter deel van de mensheid deel wil hebben aan de welvaart die het Westen zich heeft verworven. Dit betekent een groeiende druk op de niet onuitputtelijke voorraden en een daarmee gepaard gaande globale vervuiling die met lapmiddelen als alternatieve energiebronnen niet valt in te dammen. Wij willen ons persoonlijke vervoer, wij willen kriskras over de wereld reizen en wij willen de meest onnutte spullen vrij kunnen kopen, koste wat het kost en deze kostprijs kon wel eens heel hoog blijken te zijn.
Het helpt niet om problemen voor ons uit te blijven schuiven. Bovendien is welvaart een begrip dat teniet wordt gedaan op het moment dat welzijn in gevaar komt.
De hoofdpersoon in Merlijn wordt meegenomen naar een reeks alternatieve (parallelle) werelden waarvan de bewoners allemaal op hun eigen manier het hoofd bieden aan specifieke problemen. Soms met succes en soms met desastreuze gevolgen. Ligt in deze ervaringen een kans voor de toekomst van onze soort?