De barbecue – Vincent van der Linden

PERSBERICHT

De Stichting Fantastische Vertellingen publiceert

De barbecue

van Vincent van der Linden in de

non-profit Rare Boekjes-reeks.

het boek:

De Duivel, waar zit-ie toch? Volgens de Duitse architect Mies van der Rohe in het detail, dezelfde plek waar volgens Gustave Flaubert God zit.  In de roman De Barbecue neemt hij de gestalte aan van Asmody Kraduf , een onaangenaam zakenmannetje die de hoofdpersoon, een Amerikaanse grondspeculant, een aanlokkelijk voorstel doet: hij biedt hem een mijn te koop aan.

Dagenlang dubt Oscar Fawcett of hij de deal moet sluiten of niet. Zijn verstand zegt hem dat de mijn geen lucratieve investering is, maar een bezoek eraan maakt oude, avontuurlijke gevoelens in hem wakker.  De beslissing valt tijdens een barbecue bij hem thuis, waar ook  Kraduf is uitgenodigd.  De barbecue ontaardt in een helse party met onverwachte en onaangename gevolgen voor alle gasten.

Met De Barbecue schreef Vincent van der Linden een hedendaagse variant op het Faust-thema, een roman vol dubbele bodems, met knipogen naar het horrorgenre en diepere inzichten in het grenzeloze menselijk vermogen tot bedrog en zelfbedrog. Het antwoord op de vraag waar de Duivel zit moet na lezing van deze roman misschien wel luiden: in het onderbewustzijn van ieder van ons, een mijn vol onontgonnen emoties die evenveel gevaren als beloftes inhouden.

de auteur:

Het levensparcours van Vincent van der Linden mag gerust hobbelig worden genoemd. Aanvankelijk wilde de in 1934 in Helmond geboren Brabander journalist worden, maar zijn omzwervingen in de wereld van het schrijven deden hem achtereenvolgens op de stoel van de corrector, graficus, redacteur en vertaler belanden, nooit op die van de reporter. Van der Linden heeft zich op allerhande manieren met het ‘bereiden’ van teksten beziggehouden, maar het duurde tot halverwege de jaren zeventig voor hij zijn eerste teksten van eigen hand het licht liet zien. In de decennia daarna heeft hij ook als auteur een hobbelig parcours bewandeld. Zijn korte verhalen, romans en novelles verschenen vooral bij kleinere uitgeverijen, in bescheiden oplages die bovendien steevast slecht verspreid werden over de Nederlandse en Vlaamse boekhandels. Desondanks werden ze opgemerkt: door jury’s van literaire prijzen, door recensenten en door de fijnproevers onder de lezers. We hebben het ook enkel aan het volhouden van die lezers te danken dat Van der Linden het schrijven en publiceren volhield. Laten we eerlijk zijn: voor iemand die de Nederlandse vertaling van een wereldberoemde wetenschappelijk werk als The Selfish Gene redactioneel begeleidde of die zelf bestsellers vertaalde als de vervolgromans op Dune moet het ontbreken van eigen commercieel succes soms erg frustrerend zijn geweest.  Als de hoofdredacteur van het fonds van uitgeverij Bruna was Vincent van der Linden een van de professionals die  bepaalde wat ‘de’ Nederlandse en Vlaamse boekenconsument kreeg voorgeschoteld, als vertaler gingen zijn Nederlandse versies van Amerikaanse bestsellers met tienduizenden over de toonbank, als auteur mocht hij echter tevreden zijn met honderdtallen.

Maar ze zijn er gekomen, die boeken, en ze zijn er nog steeds. De ware lezer laat zijn aankopen niet begrenzen door het actuele aanbod in de boekhandel van het plaatselijk winkelcentrum, die kijkt op sites van handelaren in tweedehands boeken en in de kasten van De Slegte. En dan ontdekt hij voor weinig geld hoe de invloed van absurdistische en surrealistische grootmeesters tot zeer eigenzinnige verhalen kan leiden. In zijn eerste novellen beschrijft Vincent van der Linden nog vooral in welke vreemde kronkels de maatschappelijke ordening, meer bepaald de wet, zich kan wringen om te voorkomen dat het individu zich op een voor haar niet wenselijke manier ontplooit. In zijn latere romans zijn die ketenen niet meer zozeer van juridische of politieke als welvan psychologische aard. De zakenman in Motel Valhalla die dagenlang in een motel in de woestijn komt vast te zitten is het slachtoffer van zijn eigen winstbejag en geldingsdrang; de jongeman die in De Weg naar Middelsing in handen valt van dieven, oplichters en valse profeten dat van zijn eigen goedgelovigheid.

Van der Linden verrast echter vooral door zijn raak gekozen details. Een robot die verlichting zoekt, een echtpaar dat een eigen naaktstrand creëert, midden in de woestijn, de duivel die bang lijkt te zijn af te dalen in ondergrondse spelonken – de lezer accepteert al deze paradoxen moeiteloos. Dat laatste bewijst hoe overtuigend Vincent van der Linden zijn verhalen weet op te bouwen en tot een goed einde te brengen. Maar waarom zou zoiets verbazen van de man die indertijd onbekende en tegenwoordig hoog geprezen auteurs als Jim Ballard en Philip Dick in Nederlandse vertaling bracht? Als uitgever toonde hij zich een visionair, als auteur deed hij niet anders.  Hij verweefde boeddhistische thema’s in zijn werk toen de meeste van zijn collega’s hooguit wat aan die filosofie gesnuffeld hadden. Hij vond een synthese tussen literatuur en science fiction toen het leeuwendeel van de letterkundigen nog neerkeek op dit genre. Maar bovenal: hij wist de ernst van zijn thema’s te relativeren met humor. Wie twintig of veertig jaar nadat ze geschreven zijn de verhalen, novelles en romans  leest of herleest proeft het plezier waarmee ze destijds bedacht en uitgewerkt zijn. De loodzware ernst en zelfoverschatting die een deel van zijn generatiegenoten kenmerkte is bij Vincent van der Linden ver te zoeken.

In de Verenigde Staten zijn literaire onderzoekers en journalisten blij zijn als ze van tijd tot tijd zo’n ‘small press’ fenomeen ontdekken.  Philip Dick evolueerde tijdens zijn leven van een pulpschrijver in een auteur voor het brede publiek, van wie drie decennia na zijn dood nog altijd bijna jaarlijks een kort verhaal of roman door Hollywood wordt verfilmd. Zijn (zuiver) literaire werk bleef tijdens zijn leven echter grotendeels onuitgegeven en begint zelfs in gepubliceerde vorm nu nog maar mondjesmaat uit de ‘small press’ wereld op te duiken en bij grotere uitgevers te worden herdrukt.   Misschien dat ook Vincent van der Linden deze behandeling nog te beurt valt. Als dat ooit gebeurt heeft u hierbij alvast een exemplaar in handen van zo’n  ‘small press’ uitgave, een ‘raar boekje’, waarbij raar meer staat voor het Duitse ‘zeldzaam’ dan het Nederlandse’ vreemd’.

aanvullend:

Het vraaggesprek van ruim een uur, dat Jeroen Kuypers in mei 2011 met Vincent van der Linden had in Utrecht, is als filmdocumentaire bij de Stichting Fantastische Vertellingen op DVD verschenen in de Rare Praatjes-reeks. Deze DVD kan worden besteld via:

www.fantastische-vertellingen.nl

Van het interview is bovendien een trailer beschikbaar, die ingezien kan worden vanaf de website (klik aldaar op het trefwoord Rare Praatjes-reeks).

de uitgever:

De Stichting Fantastische Vertellingen werd in 1979 opgericht.

De stichting streeft Het verbeteren van de publicatiemogelijkheden en vaardigheden van oorspronkelijk Nederlandstalige fantastische literatuur en kunst na.

Teneinde hieraan gevolg te geven geeft de stichting tijdschriften, bijvoorbeeld Tjonge, het kleinste tijdschrift van Europa uit. Bovendien verschijnen periodiek publicaties in de Rare Boekjes-reeks, de Rare Dingetjes-reeks, de Rare Muziekjes-reeks en de Rare Praatjes-reeks.

De stichting funktioneert op niet-commerciële basis. Geen enkele van haar medewerkers ontvangt een vergoeding.

overzicht: